Εμένα οι φίλοι μου δεν είναι μαύρα πουλιά μητέρα
Οι φίλοι μου είναι συντρίμματα και αποκόμματα
Ξεροκόμματα μας ταίσατε εσείς οι μεγάλοι
Και στα δεκάξι [προς δεκαεφτά] γεράσαμε
Για να μη ζούμε στον κόσμο που ηδονίζεται με τα νιάτα
Οι φίλοι μου δεν είναι τεντομένα σύρματα
Δεν ξέρουν ν’ αγαπούν γιατί δε μας μάθατε
Μας μάθατε μόνο να κλείνουμε πόρτες και ρήματα
Όχι να κλείνουμε τ’ αφτιά στα ψέματα, μόνο τα μάτια στην αλήθεια
Για να μη δούμε το μάταιο και τρομάξουμε
Κι αν τραγουδάμε μεθυσμένοι στα σοκάκια
Κι εσείς φωνάζετε πως το τσιγάρο μας κάνει κακό
Πως το ποτό μας αποπροσανατολίζει
Για σκεφτείτε λίγο από τι.
Χαλάσαμε όλες τις μηχανές που μας δωροδοκήσατε
Γιατί ονειρευόμασταν να χαλάσουμε τις τράπεζές σας
Μιλήσαμε με λόγια του Νίκου, της Κατερίνας, του Παύλου
Για να μην λέμε λέξεις δικές σας και γίνουμε σαν κι εσάς
Πρώην αγωνιστές και νυν στοχαστές
ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΝΑ! Αρχίδια αγωνιστές είμαστε και είσασταν
Κι εγώ μάνα σαν εσένα καπνίζω
Σαν τον πατέρα κοιτάω και σκέφτομαι
Σαν τη γιαγιά γκρινιάζω κάτι ώρες
Πίνω για να κοιμηθώ, σαν και του λόγου σας
Γράφω κι εγώ κι ονειρεύομαι όπως κι εσείς
Και τη λευκή σελίδα φοβάμαι
Γιατί φοβάμαι πως κάποτε
Όταν οι φίλοι μου πεθάνουν ή παντρευτούν [το ίδιο δεν κάνει;]
Κι εγώ δουλεύω σαν το σκυλί για ένα αμάξι
Θα τη δω τη γραμμένη Σελίδα
Και θα φουντάρω απ’ το παράθυρο
Γι’ αυτό μη μας λέτε να διαβάζουμε
Ευτυχισμένοι θα είμαστε χωρίς τα λεφτά τους
Όταν δε θα μαστε χαφιέδες, μόνο χαμένα κορμιά
Όταν θα ζούμε σαν τώρα
Όταν θα χορεύουμε, θα παίζουμε θέατρο, θα τραγουδούμε
Κάθε τραγούδι αλλιώτικα, ακόμη και τα δικά μας
Όταν θα γράφουμε, θα πίνουμε, θα μεθούμε
Τότε θα πετάμε πέτρες και θα φωνάζουμε «λεφτεριά!»
Θα καίμε κάθε μαύρο με το κόκκινο απ’ το αίμα μας
Θα περπατάμε ξυπόλητοι στους δρόμους και θα ντυνόμαστε άντρες
Θα ζούμε ρε μάνα γαμώτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου