Μπορώ να βουτήξω λίγο τα πόδια μου στη μεγαλοσύνη σου;
Γιατί δε τη φοβάμαι πλέον, όχι κύριος
Δώσε μου ένα κάτι ρε μπαγάσα να μάθω
Να μπω λίγο παραπάνω ν’ αξιωθώ από σκουλήκι να γίνω σαύρα
Κι αν δε μου δώσεις πώς θα ζήσω ολομόναχη ρε;
Δε μου αρκεί ο εαυτός μου σ’ αυτή την άχαρη πόλη
Όλα γκρι είναι, πώς να χρωματιστώ εγώ;
Έλα εσύ, πρίγκιπα μεθυσμένε,
Άνοιξε τις πύλες των χρωμάτων να μπει λίγο κόκκινο στη ζωή μου
Ταρακούνα τα όλα να ξυπνήσεις το σύστημα της οξύννοιας
-χρόνια ξεχασμένο σύστημα, ομολογώ-
Τι παράλογα ποιήματα σε μια παράλογη νύχτα.
Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007
Κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο
Θα υπάρξουν και για μας στιγμές ησυχίας
Στιγμές σιωπής
Θα υπάρξουν αστέρια, κιθάρες, παραλίες, κλισέ σκηνές
Σκηνές ευδαιμονίας
Κάποια μέρα που θα είμαστε έτοιμοι γι’ αυτές, θα έρθουν
Μέχρι τη μέρα εκείνη, να με κοιτάς στα μάτια
Δε θα ‘ναι κάθε μέρα όνειρο, κάθε νύχτα φωτεινή σα μέρα
Θα ‘ρθουν στιγμές που θα φοβάμαι, στιγμές που θα ‘σαι πολύ για μένα δυνατός
Θα ‘ρθουν στιγμές σκοτεινές, στεγνές, καθημερινές
Κι αν φοβάμαι, θα ‘ναι για σένα να ξέρεις
Μέχρι τη μέρα εκείνη που θα βρούμε το δρόμο για το ουράνιο τόξο
Να με κρατάς
Μη με αφήσεις απ’ τα μάτια σου γιατί γλυστράω εύκολα
Μη με αφήσεις απ’ τα χέρια σου γιατί εξαφανίζομαι συχνά
Κράτα με κι εγώ θα σε πιστεύω
Ακόμα κι αν, όπως νομίζω, μου κλέψεις το όνειρο.
Στιγμές σιωπής
Θα υπάρξουν αστέρια, κιθάρες, παραλίες, κλισέ σκηνές
Σκηνές ευδαιμονίας
Κάποια μέρα που θα είμαστε έτοιμοι γι’ αυτές, θα έρθουν
Μέχρι τη μέρα εκείνη, να με κοιτάς στα μάτια
Δε θα ‘ναι κάθε μέρα όνειρο, κάθε νύχτα φωτεινή σα μέρα
Θα ‘ρθουν στιγμές που θα φοβάμαι, στιγμές που θα ‘σαι πολύ για μένα δυνατός
Θα ‘ρθουν στιγμές σκοτεινές, στεγνές, καθημερινές
Κι αν φοβάμαι, θα ‘ναι για σένα να ξέρεις
Μέχρι τη μέρα εκείνη που θα βρούμε το δρόμο για το ουράνιο τόξο
Να με κρατάς
Μη με αφήσεις απ’ τα μάτια σου γιατί γλυστράω εύκολα
Μη με αφήσεις απ’ τα χέρια σου γιατί εξαφανίζομαι συχνά
Κράτα με κι εγώ θα σε πιστεύω
Ακόμα κι αν, όπως νομίζω, μου κλέψεις το όνειρο.
Σωκράτης
Σήμερα υπάρχω για να γράφω
Γύρισαν πάλι οι μέρες τις αντιξοότητας
Και των παράξενων λέξεων
Για να καλύψουν τη θλίψη που με τρώει
Ένα κενό καινό
Μέσα από ένα γεμάτο πρωί και το συνηθισμένο κουρασμένο απόγευμα
Τι περίμενες, Κυριακή και σήμερα
Θα έλεγε κανείς πως επαναλαμβάνομαι
Τι άλλο μου μένει να κάνω εξάλλου;
Περνώντας την κάθε μέρα στωικά
Υπομένοντας για τον ανώτατο σκοπό
-να ζήσω- -έτσι λέω, έτσι μου μάθανε να λέω δηλαδή-
Χάνοντας κερδίζοντας ψάχνοντας χάνοντας πάλι
Γιατί αλήθεια τι θα έκανα
Χωρίς να περίμενα;
Γύρισαν πάλι οι μέρες τις αντιξοότητας
Και των παράξενων λέξεων
Για να καλύψουν τη θλίψη που με τρώει
Ένα κενό καινό
Μέσα από ένα γεμάτο πρωί και το συνηθισμένο κουρασμένο απόγευμα
Τι περίμενες, Κυριακή και σήμερα
Θα έλεγε κανείς πως επαναλαμβάνομαι
Τι άλλο μου μένει να κάνω εξάλλου;
Περνώντας την κάθε μέρα στωικά
Υπομένοντας για τον ανώτατο σκοπό
-να ζήσω- -έτσι λέω, έτσι μου μάθανε να λέω δηλαδή-
Χάνοντας κερδίζοντας ψάχνοντας χάνοντας πάλι
Γιατί αλήθεια τι θα έκανα
Χωρίς να περίμενα;
Αριστοτελης
Κάποτε όλοι με θαυμάζανε
Για το ρυθμό των λέξεων μου, για την αρμονία τους
Όταν όλα ήταν λαμπερά τα μάτια μου εξίσου
Τώρα τα μάτια μου λένε «φτάνει»
Λένε «περπάτησα αρκετά»
Λένε «τώρα θέλω να πετάξω»
Και οι λέξεις μου πια δυσοίωνες
Δύσκολες, εγώ η ίδια δεν τις καταλαβαίνω
Και η μουσική μου ασυνάρτητη
Και τα χέρια μου βαριά
Και τώρα κανείς δε με θαυμάζει.
Για το ρυθμό των λέξεων μου, για την αρμονία τους
Όταν όλα ήταν λαμπερά τα μάτια μου εξίσου
Τώρα τα μάτια μου λένε «φτάνει»
Λένε «περπάτησα αρκετά»
Λένε «τώρα θέλω να πετάξω»
Και οι λέξεις μου πια δυσοίωνες
Δύσκολες, εγώ η ίδια δεν τις καταλαβαίνω
Και η μουσική μου ασυνάρτητη
Και τα χέρια μου βαριά
Και τώρα κανείς δε με θαυμάζει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)