Τα τραγούδια μου δεν ακούστηκαν ποτέ
Τα κράτησα μέσα μου τα είπα στ’ αγέννητα παιδιά μου
Η κιθάρα μου δε μίλησε, σκονίστηκε εγκαταλειμμένη
Και η καρδιά μου γέρασε πια
Από μικρή φοβόμουν τα φίδια.
Κι όμως τώρα τ’ αναζητώ
Διαλέγω να καθίσω όχι στις στάχτες
-εκεί τα φίδια εκλείπουν-
παρά εκεί που το πράσινο θεριεύει
Καλύτερα να με πιουν τα φίδια
Παρά να γίνω στάχτη κι εγώ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου