Κενή σελίδα, ε;
Και στο μηδέν μου απαντώ μ’ ένα «δέχομαι»
Γιατί δέχομαι την πρόκληση του πρέπει
Την ώρα που ποθώ το δεν πρέπει
Μια ιστορία για τα γεράματά μου
τη μέρα που γράφτηκα φοιτήτρια.
Για να ξαναρχίσω να γράφω
Για μια νέα πρόκληση
Αυτή της αλήθειας μου της απόκρυφης
Όταν έρχεται αυτός γίνομαι μικρή
Στο μέγεθος, στην αξία, στα μάτια του
Ένα μου λάθος με σκότωσε όσο χίλια
Χρόνια μετά.
Μετανιώνω; Ταλαντεύομαι.
Όταν με κοιτάζει στρέφω το βλέμμα.
Και να ‘ναι εγωισμός;
Χρόνια μετά.
Κι αν άλλαξα, το θέλω μένει ίδιο
Ενέργειες σε πλήρη απραξία
Ενέργειες μέσα μου και στο χαρτί.
Ας με φιλούσες μια φορά νηφάλιος!
Ας έδενες τα χέρια σου στο λαιμό μου κι ας με σκότωνες
Ας μ’ άγγιζες έστω και λίγο
Και δεν είναι η ανάγκη για κορμί
Ούτε για συγκινήσεις
Όχι πια απρόσωποι έρωτες
- Χρόνια μετά; -
Όχι πια αοριστίες
Η αλήθεια είναι πως σε ζητώ
Και τώρα
Στη νέα μου ζωή
Πέντε το ξημέρωμα
Σε θέλω μαζί μου.
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου