Ο άντρας που απαρνήθηκε τις απολαύσεις
πέρασε κι απ' τη δική μου ζωή.
Μου έμαθε τις μουσικές του κι έκτοτε μόνο αυτές ακούω
μ' έκανε να γράφω πιο μουγκά, πιο λυπημένα
μου έδωσε πρώτα την ψυχή, μόνο στο τέλος το σώμα του
κι ύστερα ένα πιστόλι αντάρτικο και σκουριασμένο.
Το έχω ακόμα στο συρτάρι μου
δεν είμαι σίγουρη για πού προορίζονται οι σφυγμοί του.
Ίσως για μένα. Ίσως για τους επόμενους. Ίσως και για τον ίδιο.
Ίσως για όλους.
Όλοι εξάλλου χρειαζόμαστε μια αυτοχειρία αραιά και πού
για να κρατιόμαστε από το θάνατο πιο ζωντανοί.
Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου