Κοίτα.
Προσπάθησε να δεις το πρόσωπό μου πίσω απ' τις οθόνες που μας χωρίζουν.
Διάβασε τις νέες μου ρυτίδες, τις άσπρες τρίχες, το τρίξιμο των δοντιών τα βράδια.
Είναι ο κοσμικός φόβος, το ηθικό άγχος, το τραμπάλισμα ανάμεσα στο "εγώ" και στο "εμείς"
ανάμεσα στις πολλαπλές έννοιες του καθήκοντος
- όταν ο εχθρός είναι έξυπνος, δεν είναι μονόδρομος ο αγώνας -
και στέκομαι εδώ. Μπλογκάροντας.
Αύριο μπορεί να είμαι στο τσιμέντο ξαπλωμένη - μπορεί όμως και όχι.
Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή...
Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου