Αναμάρτητη

Φόρτωσα στην πλάτη μου το ανάθεμα του κόσμου όλου
κι αυτοκτόνησα με σπασμένους καθρέφτες
(εγώ, το νούμερο δεκατρία, το νούμερο της απόρριψης
το κόκκινο κουμπί στο τηλέφωνο της ιστορίας)
σαν αρσιβαρίστας, ορθώθηκα βρίζοντας
κραδαίνω το χρυσό της αποτυχίας

Όσο ακόμα η μέση μου αντέχει
να κουβαλάει τους λίθους που έβαλον
κι όσο ο Ιησούς σκονίζεται στον τάφο του
θα είμαι δική σας, ματωμένη κι όρθια
εγώ, η Μαρία Μαγδαληνή,
η αιώνια εταίρα της ανθρωπότητας.